Op 7 augustus kom ik pas om 13:00 uit bed. Uiteraard heb ik me die zaterdagavond weer laten gaan. Het voelt als een soort afscheid nemen. Ik hou mezelf voor de gek door maar 3 biertjes met alcohol te kopen, en 3 alcoholvrije. Ik rook en snuif er echter niet minder om. Maar ik heb de laatste weken wel gemerkt dat ik daardoor niet mega brak ben de volgende dag, mits ik redelijk op tijd naar bed ga.
Die zondag belt mijn maatje Ruud rond een uur of 3. Altijd fijn om even te beeldbellen. Wanneer het gesprek komt op het feit dat ik geen mens ben om zo vaak alleen te zijn valt hij me in de reden en zegt dat hij daarom eigenlijk belde. Of ik zin heb om een hapje te gaan eten samen. De vraag overvalt me en ik moet er van huilen. Daardoor schieten bij Ruud ook de tranen in zijn ogen. We zijn lekker sushi gaan eten. Het voelt bijzonder om daar samen te zitten. Omdat we elkaar advies kunnen geven, maar vooral ook een luisterend oor zijn. En wanneer Assie en Johan ook binnenkomen lopen voelt het alsof deze dag zo heeft moeten zijn. Ja, door dit soort momenten realiseer ik me des te meer hoe belangrijk fijne mensen om me heen zijn. En dat ik door mijn gedrag de laatste 10 maanden mezelf weer geïsoleerd heb. Omdat ik altijd ziek, zwak en moe was. Ik geloof zeker dat mijn conditie door alle behandelingen verslechterd is, maar ik weet natuurlijk zelf heel goed dat hoe ik me voel veel meer te maken heeft met DAS ( drugs-alcohol-sigaretten). Afijn, deze avond ga ik ook op tijd naar bed. Moe maar voldaan door veel fijnere dingen dan D en A.
Diezelfde week ga ik donderdags lunchen in Gorinchem. Na heeeeeeel veel jaren ga ik Sanny weer zien. Mijn vriendinnetje van de MAVO. Tjonge jonge wat hebben wij gelachen in die tijd. En wat was het weer fijn om haar te zien. Alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Ook dat zorgde ervoor dat ik weer geconfronteerd werd met hoe fijn gevoel ik daar van in mijn koppie en lijf krijg.
In dat weekend stop ik aardig wat DAS in mijn lijf. Eigenlijk kan ik niet meer, zo moe en zwak voel ik mezelf. Maar er is ook een deel in mij dat er naar uitkijkt dat het klaar is daarmee. Dat gevoel heb ik nog nooit zo sterk gehad. Ik ben zo benieuwd hoe ik me over een aantal weken voel.
Ik heb mezelf er ook goed op voorbereid. Heel veel podcasts geluisterd over alcohol, nee vooral over het stoppen met drinken van alcohol. Ik ben echt verbaasd over sommige dingen die ik gehoord heb. Het sterkt me ook op een of andere manier. Jammer dat er een dergelijke podcast over D niet is. Of in ieder geval niet de D die ik doe. Wel over drugsverslaving in het algemeen. Die gaf ook wel wat inzichten, maar het meeste wist ik zelf al wel. Ik was een aantal weken geleden al begonnen met het luisterboek "stoppen met roken" van Allen Carr. Waarom weet ik niet, maar ik ben gestopt bij hoofdstuk 5. Zal dat de angst zijn ? Want alle woorden komen binnen en zijn eigenlijk zo vreselijk logisch. Volgens zijn theorie moet je naar hem luisteren en doen wat hij zegt. Dan zal het een eitje zijn volgens de schrijver. Ik neem me voor om vanaf maandag de 15e elke avond 3 hoofdstukken te gaan luisteren in bed. Alleen ben ik dan feitelijk al wel bezig met stoppen....
Ik heb een habbit-tracker gemaakt, waarop ik afkruis of ik deze dingen gedaan heb die dag: ontbijt-pillen-fruit-groente-beweging-2 ltr water- een appje versturen. Deze hangt op mijn koelkast en zie ik dus elke keer als ik naar de keuken loop. Ook heb ik daar een 6-weken kalender gemaakt. Ik probeer zoveel mogelijk te plannen in die weken. De maandag heb ik contact met Miranda, op dinsdag met Ruud, op woensdagavond ga ik vanaf de 2e week naar een NA-meeting ( een soort AA maar dan voor drugs), op donderdag heb ik contact met Geranne. Soms een praatje prut, maar ook even kletsen over hoe het gaat. Met As en Herma zal ik om en om contact hebben. En zij gaan mijn bankpas beheren, dus ga ik gezellig boodschappen doen met 1 van de 2.
Ik ben er klaar voor.............
Reactie plaatsen
Reacties