Hier is Joris, mijn groene monster op mijn schouder. Joris herinnert mij er aan hoe zeer ik DAS nodig heb. In het verleden was me al vaker geadviseerd "mijn" monster een gezicht te geven. Eerder was dat een grijze smiley met van die punt-tandjes. Maar die had echt een hele negatieve flow. Ik heb hem vervangen door een groen monster. Toen eigenlijk nog zonder gezicht, maar dankzij Miranda heeft Joris nu een gezicht. Ik heb hem zelf uitgekozen uit een rits aan plaatjes van een groen monster. Ik koos voor deze omdat ik denk dat ik op een termijn wel het gesprek aankan met hem. 😊
Wat een fijne dag heb ik achter de rug. Maandag is mijn vrije dag. En daar waar het ik vorige week lastig had op mijn vrije dagen, zo makkelijk was het vandaag. Mijn dag begon met een superfijn telefoongesprek met Miranda. ( maar 1 uur en 20 minuten 😇) Ik had voor mezelf al een issue die ik voor wilde leggen. En eigenlijk als vanzelf kwam die vraag in het gesprek. Dat ik me nu dus eigenlijk al afvraag hoe ik het straks ga doen wanneer ik mijn pasje weer heb en ik het zelf onder controle moet houden. Toen ik deze week de folders van de NA bekeek, las ik dat een terugval heel normaal is en men zich daar niet om moet straffen. Of gelijk denken dat het niet gaat lukken om te stoppen. En tadaaaaaaaa daar was Joris die zachtjes in mijn oor fluisterde; zie je wel, je kan straks gewoon weer een keer je neus boven dat lijntje houden hoor, dat is heel normaal. Ik schrok daar wel van, maar wat had ik dan gedacht ? Dat ik vanaf de 14e augustus nooit meer iets van Joris zou horen ? In mijn leven loopt afscheid-nemen-van als een rode draad. Dat ik dat lastig vind en me daarom misschien ook niet heel snel bind aan iemand. Maar hoe schattig Joris ook is, van hem had ik wel graag afscheid genomen. Maar het blijkt dat hij altijd een deel van mij zal zijn. Voor mij de taak om de komende weken het gesprek aan te gaan met hem. Hem net zo lang vertellen dat ik DAS niet meer nodig heb en dat ik hoop dat hij iets anders voor me gaat bedenken om me aan te herinneren wat wel goed is voor mij. Het roken is echt het enige waar Joris dus zijn zin in krijgt. Ik moet hem gaan uitleggen dat ik merk dat ik de laatste dagen weer piepend ademhaal en dat ik het nu al weer merk aan mijn energie, die echt slechter is als ( ik ben altijd in de war, is het nu als of dan ?)de eerste week. Ik weet niet of ik het eerder heb gezegd, maar Miran is onder andere ACT coach. En omdat zij mij heel goed kent weet ze ook echt de juiste snaren te raken. Ik lach, ik huil, ik denk na door alles wat we bespreken. Ik zeg haar dat ik jullie allemaal zo dankbaar ben dat jullie achter me staan en tijd vrij maken om er voor mij te zijn. Ze krijgt me aan het huilen wanneer ze zegt dat het door mijzelf komt dat jullie dat willen doen. Ik bleef hangen met het in beslag nemen van jullie kostbare vrije tijd. Maar door Miranda drijft hoe jullie mij zien nu meer aan de oppervlakte.
Vanmiddag ook naar fysio geweest. Helaas gaat het wat minder met mijn bestraalde borst. Ik had al zo'n vermoeden. Hij voelt echt strak en soms pijnlijk aan. Volgens mijn fysio Angela waarschijnlijk te veel oedeem wat te lang stil heeft gestaan. Maar ik ben de laatste 2 weken ook erg actief in huis geweest, en het kan dus ook overbelasting zijn. Ik heb namelijk in 2 weken tijd meer gedaan in huis dan in de 3 maanden daarvoor.🤐 Na een fijn gesprek behandeld ze mijn oedeemtietie nog even en aansluitend mat Davy me af in de zaal. Bijna 3 kwartier gesport, en ik merk dat het al beter gaat dan vorige week. Toen heeft Davy ook een conditietest afgenomen. Over een paar weken doen we dat weer en zou ik in principe vooruit gegaan moeten zijn. Als het nu al makkelijker gaat, wat gaat er dan gebeuren wanneer ik Joris duidelijk gemaakt krijg dat die S ook echt niet meer nodig zijn ?
Reactie plaatsen
Reacties