Het is al weer een tijdje geleden. Elke dag neem ik mezelf voor om weer wat te schrijven, maar ik ben of te druk of ik ben zo ontzettend moe. Dat laatste begrijp ik dus gewoon niet. Ik zorg al 3,5 week zoveel beter voor mezelf, en het lijkt alsof ik alleen maar meer moe ben. Dat maakt me onrustig. Piekeren is mijn 2e naam, dus dat doe ik ook volop. Wat nou als ik door al het verdoven niet gemerkt heb dat mijn lichaam signalen af heeft gegeven ? Dat er dus gewoon een houseparty aan kankercellen in mijn lijf aan de gang is ? Ik zou nu toch juist zoveel fitter moeten zijn met geen D en geen A en veel vitamines en water drinken ? Deze angst werkt natuurlijk ook niet positief op mijn drang naar D en in mindere mate naar A. Mijn lijf voelt stram. Bijna net zo erg als toen ik met de anti-hormoontherapie bezig was. Ik strompel 's morgens van de trap. In de tijden van gebruik was dat echt helemaal weg.
Ik had dus graag willen zeggen dat het goed met me gaat. Maar als ik eerlijk ben is dat niet zo. Ben begin vorige week begonnen met ruimen in mijn huis ( en dus in mijn hoofd). Daar waar ik vol energie aan de slag ging en binnen mum van tijd 7 vuilniszakken vol zooi had, zo lamzak ben ik nu. Mijn halve woonkamer ligt onder de zooi die ik nog uit moet zoeken. Ben ook wel druk met werk en afspraken, maar dat was ik vorige week ook. Hopelijk kom ik er aankomend weekend aan toe.
Het onderwerp roken is er 1 die ik eigenlijk in de doofpot wil stoppen. Waar ik vol goede moed begon, ging het al binnen een paar dagen van 0 naar 3 naar 8 naar 12 naar ...................................uhm pakje. Ik realiseer me natuurlijk dat dit ook mijn energieherstel in de weg staat. Mijn wil is er, maar de wilskracht ontbreekt. Ik wilde eigenlijk schrijven dat ok niet meer over het roken ga schrijven. Pas weer wanneer ik 3 volle weken niet heb gerookt. Met als enige reden dat ik jullie niet wil vermoeien met mijn loze uitspraken; "dit is mijn laatste pakje" - "ik moet er nu echt mee stoppen" - "morgen stop ik echt".... Ja ja, dat ken ik 😩 Ik heb mezelf met zoveel dingen zo ontzettend verbaasd. Dat ik mijn mannetje gestaan heb bij de behandelingen tijdens de ziekte, en wat dacht je van de scheiding ? Ik heb ook maar een aantal dagen naar Allen Carr geluisterd in bed. En niet eens bewust dat ik dat nu niet meer doe. Meer de gewoonte van het roken die er weer in sluipt en dan domweg niet denk aan luisteren naar dat boek.
Juist het doel van deze periode zonder pasje was dat ik ze niet kon kopen. Maar een verslaafde is slim als het om verkrijgen van het middel gaat. Ik lever mijn volle zegelkaarten van de plusmarkt in, tel van mijn losgeld potje het bedrag voor een pakje bij elkaar, pak met tanken ( betaald door Sas, terug middels tikkie )2 pakjes erbij, lever mijn statiegeldflessen in. Roken is ook zo geaccepteerd in die zin. Niemand kijkt er van op dat ik voor € 8 met muntstukjes van 10 en 20 cent betaal. Waar gaat het nou zo mis op dit vlak ? En wat gaat er gebeuren wanneer ik mijn bankpasje weer zelf in handen heb ? Intussen heb ik 2 extra redenen om niet meer te roken. Ik wil graag een implantaat laten zetten voor een ontbrekende kies. Roken na die ingreep is uit den boze. En binnenkort zal de 2e reconstructie plaatsvinden van mijn boobies. Het weghalen van vet uit mijn love hendels en het terugplaatsten van dat vet in de boobies. Ook daarbij is bewezen dat roken zorgt voor afstoting van de vetcellen. Waarschijnlijk daarom dat er van de 1e lipofilling niet veel meer over is.
Ik ben best bang voor het moment dat ik mijn pasje weer heb. Nu is het niet kopen van D en A geen probleem. Alsof er een bepaalde rust in mijn hoofd zit. Maar uiteraard is Jorig echt wel op bepaalde momenten in mijn oor aan het fluisteren. Zelfs in aftellende vorm. Zo van "nog 3 weken en dan kan je weer" Het is toch bizar dat het zo gaat ? Dat zijn niet mijn gedachten. Want in mijn gedachten ben ik trots en wil ik nooit meer D en straks als het kan alleen A bij een gelegenheid, dus niet meer wanneer ik in mijn uppie thuis ben. Maar om nou een half jaar zonder dat pasje te doen is ook geen optie. Ik merk nu af en toe wel dat het lastig is. Niet even een bloemetje halen voor iemand, want ik kan niet pinnen. Niet even een sd kaartje halen in de electrozaak hier in het dorp, want ik kan niet pinnen. En dochters zijn beide begonnen met hun HBO vorige week, dus die ga ik ook niet overal mee lastig vallen. Misschien zou ik dat eerder durven wanneer ik ook die peuk had geëlimineerd. Want ik weet dat ze daar beide ook zo blij van zouden worden.
Reactie plaatsen
Reacties