3 stappen vooruit, 1 stap achteruit

Zo vlak voor de kerstdagen laat ik nog even iets van mezelf horen. Het is nodig, maar dat was het een aantal weken geleden ook al. Ik val gelijk met de deur in huis. Ik heb deze week (weer)een terugval gehad. Nu was mijn eerste terugval 2 weken na aanvang van mijn herstel, en die kan ik mezelf nog wel vergeven. Die van afgelopen week is lastiger mee om te gaan. Naast dat ik mezelf een zwakkeling vind, zie ik het toch dat ik weer opnieuw moet starten met stoppen. ( wat een grappige zin in een niet grappig onderwerp) Een aantal dagen geleden zag ik de 100 dagen op de teller. Op die dag had ik op de planning om een blog te schrijven. Ik was zo ontzettend trots op mezelf. Had ik het maar gedaan, dan had ik een houvast en misschien 2 x nagedacht voordat ik afgelopen woensdag voor de bijl ging. 

Deze periode van feestdagen is sinds de dood van mama nooit mijn favoriet geweest. In deze dagen komt het elk jaar terug hoe fijn het was toen zij er nog was. Toentertijd zag ik het als een verplichting, maar toen ik haar verloor besefte ik pas hoeveel liefde ze gaf, en hoe zorgzaam ze was. Al besefte ik later pas dat ze lichamelijk al heel veel niet meer kon. Ik weet niet of het hierdoor komt, maar deze donkere dagen maken me al jaren lichtelijk depressief. En ik realiseerde me dat het pittig ging worden om overal van af te blijven de komende feestdagen.  De meetings zijn echt heel fijn, daar kan ik volledig open en eerlijk over die angst spreken. Dat heb ik ook volop gedaan. En elke week merk ik een stukje meer verbinding met de fellows. Ik heb dat zelf op een bepaalde manier een beetje buiten mijn cirkel gehouden. Nieuwe mensen vind ik een lastig iets. Alsof er in mijn onbewuste een gevoel zit dat ook zij mij zullen gaan kwetsen. Maar daarvoor zijn we elkaar helemaal niet tegengekomen. We zijn elkaar juist tegen gekomen met een mooi doel, elkaar helpen.

De meesten van jullie weten dat ik mee gedaan heb aan First dates. Op 29 november heb ik mijn 2e reconstructie-operatie gehad, en op 1 december kreeg ik een telefoontje van dat programma dat ze een match gevonden hadden. Op 10 december ben ik dus, terwijl dat in verband met mijn herstel nog helemaal niet mocht, naar Amsterdam gereden. Kan er ronduit over vertellen, maar dan zit ik denk ik over 10 uur nog te typen 😁 De feiten over geslaagde matches zijn niet hoopgevend. Maar ondanks dat wilde ik het toch aangaan. Mezelf niet gerealiseerd dat het mij misschien ook zou kunnen schaden. En juist in deze periode is het dus alles behalve verstandig geweest. Het was echt een hele leuke ervaring. Victor de barman is echt heel leuk ( en mooi nondeju ) en Denise is ook fantastisch. Afijn, mijn blinddate heette Thomas en kwam dus ook uit Raamsdonksveer. Alles behalve mijn type man. Klein en een beetje schriel, en een ouder gezicht dan zijn daadwerkelijke leeftijd. De date zelf duurt hooguit een uur en een kwartier en is dus echt te kort om iets te kunnen zeggen over een klik. Ondanks dat ik niet een wow-factor voelde heb ik wel ingestemd met nog een date. Mede omdat ik mezelf wel op mijn gemak voelde bij hem. Die 2e date hebben we vorige week zaterdag bij mij thuis gehad. Toen hij binnen kwam had ik wel gelijk weer dat gevoel van "shit, je bent echt mijn type niet" ! Maar besloot verder te kijken dan mijn neus lang is, en het een kans te geven iemand te leren kennen. We hebben van 20:30 tot 04:00 alleen maar zitten kletsen. (Ook wel eens fijn, een man die niet gelijk de kleding van je lijf wil trekken) We hadden ook echt bizar veel overeenkomsten. 

De dag erna had ik een middagje met Esther. Omdat ik pas om 04:15 op bed lag was het pittig om mijn bed uit te komen. Mijn Canna vriendinnen stonden al in de startblokken op de app. Zij wilden natuurlijk weten hoe de 2e date was vergaan. Ik vertelde dat het echt een fijne avond was en ik verbaasd was over de vele overeenkomsten. Het is echt ongelooflijk, maar hij vertelde op een gegeven moment dat hem alles teveel was geworden, naar de drank greep en daarna op eigen initiatief even weg was geweest uit zijn omgeving. Een ander had daar misschien niet gelijk iets bij bedacht. Maar mij ging het eigenlijk gelijk dagen, en ik vroeg of hij in een kliniek was geweest voor zijn alcoholgebruik.. En dat bevestigde hij dus. Dit is een onderwerp waar ze bij First dates niets van af wisten. En dan komen 2 mensen, uit hetzelfde dorp, met dezelfde verslavingsproblematiek elkaar tegen bij een tv programma.😲 Toen hij dat vertelde viel mijn mond open van verbazing. En ik vertelde mijn verhaal. Ik denk dat ik dat nog niet gedaan zou hebben wanneer hij zijn probleem niet had gedeeld. Maar ook vertelde hij dat hij in de schuldsanering zit, en daar had ik wel een bepaald gevoel bij. Mijn vriendinnen openden mijn ogen en lieten me inzien dat ik het daar niet gelijk op af moest ketsen. 

De zondag en maandag hebben we leuk app-contact. Uiteraard meer van zijn kant, ik ben gewoon niet zo initiatiefrijk met appen en bellen. ( Maar daar weten jullie alles van ☺) Maar vanaf maandagavond was het eigenlijk een beetje stil. Ik heb daar serieus last van gehad. Begreep er geen reet van, mede omdat het echt een fijne relaxte date was geweest. Het negeren heeft wat gedaan in mijn hoofd. Ik snap niet dat mensen zo met elkaar omgaan. Toen ik woensdagavond nog steeds geen reactie had op mijn appjes heb ik de vraag gesteld of er iets was. Ondanks dat hij online was toen ik die stuurde, kreeg ik geen antwoord. Pas donderdag, dus na bijna 3 dagen negeren, kreeg ik een lap tekst. Mijn verhaal over mijn stoptraject, en de middelen die ik gebruikt had in mijn leven waren maandag bij hem ingedaald. En hij kwam tot de conclusie dat hij het niet op kon brengen zichzelf nog een keer te verliezen in iemand met verslavingsproblematiek. Hij was namelijk zelf gaan drinken doordat zijn toenmalige partner verslaafd was. En weet je, ergens is die boodschap nog niet zo gek. Alleen, hij is zelf ook een verslaafde ( dat blijf je nl je hele leven) en gooit het nu alleen bij mij. En het feit dat hij mij eerst 2,5 dag negeert om die boodschap op die manier te brengen hebben mij echt even beschadigt  En nee, ik ga nu niet zeggen dat het zijn schuld is, ik ben zelf verantwoordelijk voor de dingen die ik doe. Maar ik heb dus woensdag weer gebruikt..................................................

Ik voelde me zo verdrietig en boos en hoe het kwam weet ik niet, maar ik bedacht me dat ik bij de pomp misschien ook cash zou kunnen opnemen met Apple-pay. En zo geschiedde. Mijn bankpasje afstaan aan Assie en Herma is dus ook niet de oplossing geweest. Een verslaafde zal dus alles doen om aan zijn middel te komen. Heb het lang kunnen weerstaan. Maar nu was ik echt op.  Woensdagavond ben ik dus de mist in gegaan. En nee, het was niet eens lekker. Al bij het eerste gebruik voelde ik de weerstand. Maar ongemerkt gaat dat spul werken en voordat ik het wist was het op. Donderdag heb ik mijn fout gewoon "fijn" nog even verlengt. Tot ik rond een uur of 10 in de avond besefte wat ze zeggen op de meetings. Dat 1 x gebruiken het risico geeft om weer volledig in de verslaving te vallen. Die avond heb ik een fellow geappt met de vraag of we vrijdag konden bellen. De gezonde verstandige Maris heeft op dat moment waarschijnlijk gerealiseerd dat het kiezen was tussen appen of weer volledig afglijden. Guido en ik spraken af vrijdag contact te hebben. Op dat moment zelf contact hebben was niet zinvol, omdat in gebruik de drugs spreekt en niet de persoon zelf. Donderdagavond heb ik zoveel tranen gelaten dat ik er zelf van schrok. Waar the fuck kwamen die allemaal vandaan. De sluizen waren echt open. Vanuit het puntje van mijn tenen. Ik voelde ook echt het verdriet in mijn buik en ik mijn hart, ondanks de verdoving van het middel. 

Vrijdag met een kater mijn bed uitgekomen. En meer van de schaamte dan van de middelen. Ondanks dat voelde ik aan alles dat ik het restje wat over was die dag zou gaan gebruiken. Ik zou vandaag, zaterdag de 23e, om 8 uur boodschappen met Robbin gaan doen voor kerstavond. Maar met voorbedachte rade heb ik die dus zelf al op vrijdagmiddag gedaan. Met de reden dat  wanneer ik naar de klote zou gaan op vrijdagavond,  ik niet om 7 uur mijn bed uit zou hoeven vandaag. En noem het toeval, of zoals het programma van de NA zegt de hogere macht, toen appte een mede fellow uit Raamsdonksveer. In eerste instantie dacht ik nog dat Guido hem een seintje gegeven had dat ik hulp nodig had, maar dat bleek achteraf dus niet het geval. Toine vroeg me of ik zin had mee te gaan naar een meeting. Ik zeg eigenlijk gelijk "nee" omdat ik me beroerd voel, en omdat ik natuurlijk al een beetje gepland had mezelf weer te verdoven die avond. Na een welles nietes spelletje in mijn hoofd heb ik toegestemd en ben met hem meegegaan naar een meeting in Tilburg. En DAT had ik dus gewoon nodig, dat is dus mijn houvast. Heb de tranen uit mijn kop gehuild op die meeting. Bij de sleutelhanger voor clean-tijd uitgifte beginnen ze met de witte voor de nieuwkomers, of voor degene die een nieuwe start willen maken met het programma. En ja, ik kon wel door de grond zakken toen ik mijn hand op moest steken. Maar het begrip, de warmte, de steun is zo overweldigend, dat ik al tijdens deze meeting voelde indalen waarom ik geen verslaafde in gebruik meer wil zijn. Heb serieus een heel pakje zakdoekjes er doorheen gejast. Maar alles is beter dan een ander pakje..... Bij thuiskomst voel ik me weer rustig en kan weer beter nadenken. Ik bestel een pizza, heb al een aantal dagen niet of nauwelijks gegeten, en ga met Ollie naar boven. In bed kijk ik een serie, eet mijn pizza en ga uiteindelijk weer met een ander gevoel slapen dan de 2 nachten ervoor.

Vandaag ben ik weer om half 6 mijn bed uit. Dat gebeurd er dus wanneer ik niet gebruik. Dan heb ik een normaal ritme. Natuurlijk herbeleef ik de laatste paar dagen. En daar waar ik het nooit zo heb kunnen benoemen, kan ik nu bedenken waar het fout is gegaan deze week. Het heeft alles te maken met afwijzing. En ondanks dat de First dates date mijn type niet was, vind ik het lastig om afgewezen te worden door hem, en al helemaal op zo'n respectloze manier als dat hij dat gedaan heeft. Ik heb niet mogen sharen gisteren omdat het korter dan 24 uur geleden was dat ik had gebruikt. Maar in de pauze sprak ik met iemand ( door mijn tranen heen) en die vertelde mij dat bijna niemand in het programma maar 1 witte sleutelhanger heeft. En dat in de loop van je herstel je zelf steeds beter in staat bent te ontdekken waar het echte gevaar ligt. Ik denk dus dat ik iets moet doen met dat onderwerp "afgewezen voelen" !

Ik wil jullie allemaal fijne dagen wensen.

Heel veel liefs,

Maris