De titel zegt zoveel meer over mijn persoontje dan dat ik ooit heb beseft. Het slaat ook gelijk op mijn blogs. Ik ben de laatste weken tot de conclusie gekomen dat ik van alles wil, maar er niet aan begin omdat het niet haalbaar is. Neem bijvoorbeeld het feit dat ik wil stoppen met roken, of dat ik een doel heb om 5 km te kunnen hardlopen. Ik zie er als een berg tegenop en print in mijn hoofd dat het me toch nooit gaat lukken. Hetzelfde met deze blogs. In mijn hoofd schrijf ik de mooiste langste en interessantste blogs. Maar ook daar ga ik er dan vanuit dat me dat niet gaat lukken. Dan begint Risjuh er dus gewoon helemaal maar niet aan. Eigenlijk hoop ik, omdat ik het me nu besef, dat ik daar verandering in kan brengen.
Daar staat tegenover dat mijn pad qua drank en drugs juist wel heel goed gaat. Ik heb wel een aantal lastige weken gehad hoor. Een aantal tegenslagen hebben er voor gezorgd dat het soms wel een beproeving was. Mijn badkamermeubel; het is allemaal niet vanzelf gegaan. Het is Jos uiteindelijk gelukt, en mijn meubel hangt er mooi bij. Maar door dat meubel zag ik in dat tegenslag dus een enorme trigger is. Maar we hebben ook nog mijn auto, die me binnen een aantal weken € 525 kost. Tja, het zijn kosten waarvan je weet dat ze een keer komen, maar ik heb mijn kop in t zand gestoken en het voor me uit geschoven. Gelukkig was er nu de ruimte ook. Dat zou er een aantal maanden geleden echt anders uit hebben gezien.
Ik heb ook ingezien dat ik bij de minste tegenslag al een soort van de handdoek ik in de ring gooi. Ik zeg afspraken af bijvoorbeeld. Dat is ook het gedrag wat ik vertoonde in gebruik. Ik zwelg in zelfmedelijden en kom mijn bank niet af of mijn bed niet uit. Daar is mijn energie ook niet echt beter van geworden. En nog een nadeel daarvan is dat mijn "piekermodus" volle toeren draait. En elke keer dat ik dan wel contact heb met iemand, kom ik er al heel snel achter dat dat contact me dus heel goed doet. Mijn weekenden zijn het lastigst. Dat waren natuurlijk ook de dagen dat ik het meest in gebruik was. Nu dat niet meer zo is voel ik me heel vaak wel eenzaam. Ik zit een soort van gevangen in mijn eigen huis. Ik heb nu tijdens de meetings ( daarover later meer ) ook wel begrepen dat stoppen 1 ding is, maar het leven zonder middelen iets heel anders is. Dat je dus echt een andere invulling moet geven aan jouw dagen. Ik zie nu ook dat ik in de jaren voordat ik ziek werd mijn weekenden vooral gevuld heb met drugs. Dat zeg ik goed. Want ondanks dat ik vaker dezelfde mensen zag, en het heel vaak enorm gezellig was, realiseer ik me steeds meer dat het vooral de drugs was die de gezelligheid creëerde. Na mijn ziekteproces heb ik nog maar weinig mensen gezien of gesproken uit die party periode. Veel contacten waren ook op erotisch vlak, dus de kans is groot dat ze me zonder boobies misschien niet meer zo'n mooie toevoeging vonden ofzo. En de chemo's hebben me nou ook niet echt goed gedaan qua uiterlijk. Maar goed, ik moet dus op zoek a=naar een andere invulling, en de mensen waarmee ik gebruikte dus ook niet meer zien. Maar gewoon een avondje naar het café zit er ook niet meer in. Ik kan het me gewoon niet voorstellen dat ik het daar gezellig ga hebben met een frisje "Engelbewaarder" mee te zingen. Maar ik wil ook niet als halve bejaarde mijn weekenden vullen met een serie, of diamondpainting.
Volgens mij heb ik in een eerder blog geschreven over de machtiging van de FBTO voor een 2e lipofilling. Ik weet niet of ik ook al geschreven had dat het ziekenhuis aangegeven had dat de ingreep pas op z'n vroegst in januari zou plaatsvinden. En Maris zou Maris niet zijn als ik daar niet tegenin ben gegaan. Ik heb in mijn behandelperiode nl gelezen dat er een zogenaamd omzetplafond telt tussen zorgverzekering en zorgverlener. Wanneer die 2 overeenkomen dat er een totale jaarvergoeding van € 200000 zal gelden in een jaar, dan zal de zorgverlener patiënten bij die zorgverzekering niet snel meer inplannen wanneer de verzekering dat bedrag dat jaar al heeft uitgekeerd. Feitelijk mogen de ziekenhuizen de patiënten niet weigeren. Maar ze plannen dus de niet spoed ingrepen ( in dit geval mijn 2e reconstructie ) in het nieuwe jaar. Uiteraard heb ik dit verhaal ook gedeponeerd in het ziekenhuis en aangegeven dat ik de publiciteit zou opzoeken met dit verhaal. Er is momenteel best wat media-aandacht voor de kromme regels omtrent reconstructie na borstkanker. En noem het toeval, maar ineens was er een plekje 😲😉
Sinds 3 weken ga ik niet alleen naar de woensdagavond meeting in Dongen, maar ga ik ook naar de vrijdagavondmeeting. Ik kwam tot de conclusie dat 1 x in de week echt niet genoeg is. Dus de komende maanden ga ik sowieso naar deze 2 meetings. Vorige week maandag ook een keer in Breda geweest. Die was echt wel een stuk drukker. Weet nog niet of ik dat wel zo prettig vind. Maar misschien moet ik er even aan wennen aangezien Dongen wel een hele fijne intieme setting is en ik me heel erg op mijn gemak voel daar. De shares in Breda zijn wel blijven hangen. En wanneer ik Breda blijf doen op maandag kan ik natuurlijk van meer mensen hun ervaringen leren en tips opslaan.
De operatie gooit wel roet in het eten qua bewegen de komende weken. En omdat ik een paar keer niet ben gaan sporten bij Fysio en ik Carla ook een paar keer heb afgezegd merk ik wel achteruitgang met mijn energie. en die was natuurlijk al niet om naar huis te schrijven. Na het herstel van komende week zal ik aan de bak moeten. "Moeten" mag ik van Miranda en Carla niet gebruiken 😁 Maar ik gebruik het woord meer ter benadrukking ervan. Helaas zal mijn financiële positie per maart echt gruwelijk veranderen. Sacha is dan 18 en daarmee vervalt het kind gebonden budget en de kinderbijslag. Dat weet ik natuurlijk al een tijdje, maar heb dat ook even verdrongen merk ik. Nu gaat de situatie nog erger worden; Sacha is gestopt met haar opleiding. Vanaf maart heb ik dus ook geen alimentatie meer. Dat scheelt me € 750 per maand. Vanaf maart moet ik dus echt op mijn geld gaan letten. Ik weet niet of het zo is dat wanneer Sas in augustus weer gaat studeren, of hij dan wel weer moet gaan betalen tot haar 21e ? Morgen eens op mijn werk vragen. Door deze situatie is de kans wel klein dat ik de 1 op 1 coaching met Carla voort kan zetten. Ik denk dat ik maar een crowdfunding op ga zetten 😃
Reactie plaatsen
Reacties