Het is weer even geleden. Naast dat ik het echt druk heb merk ik ook dat ik bloggen uitstel. Alleen maar omdat ik allerlei ideeën heb, maar niet weet hoe ik het moet doen. Ik kom eigenlijk tot de conclusie dat ik dat met alles doe. Uitstellen omdat ik het niet kan of niet weet. Terwijl ik aan de andere kant juist die vrouw wil zijn die alles weet en alles kan.
Mijn laatste week in vogelvlucht;
Zaterdag 9 september om 10 uur met Assie boodschappen gedaan. Ik noem expliciet de tijd, omdat ik het echt heerlijk vind om al rond die tijd up and running te zijn. Niet brak en gesloopt. Die middag zou ik met Robbin naar Het Houtse meer gaan om te wandelen en daarna een gezonde thee met wat lekkers ( niet gezond 😊). Ik zeg "zou", want mijn auto besloot niet meer te starten. We hebben 3 uur zitten wachten op de pechhulpdienst. Helaas viel de date met Robbin hierdoor in het water. Dat vond ik wel heel jammer. Mede omdat Robbin werkt in het weekend. En wanneer ze niet werkt vaak andere afspraken heeft. Het is dus niet zo makkelijk om tot een nieuwe afspraak te komen. Uiteindelijk is mijn auto maandag pas gemaakt. In eerste instantie was ik boos omdat me dit overkwam en het me geld heeft gekost. Maar uiteindelijk besefte ik dat ik voor het eerst in maanden geen betaling in de bank terug heb hoeven storten en dat ik het bedrag zelfs op de spaarrekening had staan. De boodschap dat mijn Twingie echt helemaal kapot zou zijn was ook duizenden malen erger geweest. Het negatieve op een positieve manier proberen te bekijken was niet echt a la Risjuh 🤩 Het voelt fijn om dat nu wel te zien.
Dinsdag ben ik naar het ziekenhuis geweest. Had een afspraak met de plastisch chirurg om de reconstructie te bespreken. Ze vraagt of ik een ooglidcorrectie heb gehad of iets anders heb laten doen. Die heb ik gehad ja, maar in 2017 al. En de boodschappentassen onder mijn ogen zijn afgelopen januari al gedaan, ze heeft me daarna al een aantal keer gezien. Ze zegt dat ze een hele andere vrouw voor zich heeft zitten. Ik groei van binnen wanneer ik haar vertel in welk proces ik me momenteel bevind. Het is dus echt al binnen 4 weken te zien dat ik D en A links laat liggen. In april had ik de eerste lipofilling. Bij mijn linkerborst heeft het zeker al een resultaat geboekt ( terwijl met zegt dat je minimaal 2 a 3 fillings moet krijgen) Angela mijn fysio vertelde zelfs dat er al een hang-factor aanwezig is. Normaal zou een vrouw dat niet willen horen. Maar in mijn geval wil het zeggen dat het er natuurlijker uit gaat zien. De rechter boobie is een ander verhaal. Deze heeft alles behalve goed gereageerd op die eerste filling. Door de bestralingen is er zoveel beschadigd aan spie, huid en prothese, dat het lastig is er iets mee te doen. De plastisch chirurg heeft een plan gemaakt. We gaan eerst nog 1 keer voor een filling. In de hoop dat de vetcellen beter hechten dan de eerste keer. De cellen breken nl de eerste keer voor het grootste deel af. Dit moet weer een reden zijn om te stoppen met roken. Dat zal de hechting van de cellen alleen maar ten goede komen. Daarna gaan we toch voor een prothese-wissel. Nu ligt de spier over de prothese. Beide zijn dus flink beschadigd door de bestralingen. Ze stelde voor de nieuwe prothese bovenop de spier te plaatsen. Daardoor zal die prothese aan de oppervlakte liggen en mijn huid daar minder strak staan, en hopelijk ook minder pijn doen. Omdat er dan ook 2 lipofillings zijn geweest zou het er esthetisch sowieso mooier uit moeten komen. Dat is mooi meegenomen, maar voor mij is het belangrijker om dat vervelende gevoel weg te krijgen, of dat het minder zal zijn.
Woensdag had ik een afspraak met Ron ( de POH bij de huisarts ). Hij ziet ook gelijk dat het goed met mij gaat. We kletsen wat over mijn moodboard en over het feit dat de gedachten aan D of A soms wel aanwezig is. Ik spreek "Joris" dan echt streng toe. Dat hij wel kan vergeten dat we dat gaan doen. Ron gaf aan dat ik eens wat minder streng tegen mezelf zou kunnen doen. Maar het juist op een positieve manier tegen Joris zou kunnen zeggen. Dat ik ontdekt heb dat ik dat niet meer nodig heb om mezelf fijner te voelen. Ik neem me voor dat te gaan proberen. We spreken af onze gesprekken te gaan afbouwen. Ik merk dat ik met Ron niet verder ga komen. De pijnpunten hebben we wel besproken, en vallen wat dat betreft elke keer in herhaling. Ik vermoed zelf dat wanneer ik clean kan blijven, ik met alles echt veel beter kan dealen. ( wat een woordspeling 😁) 's Middags heb ik de eerste afspraak met Carla. Carla heb ik al ontmoet voor de scheiding ( als fysiotherapeut ) en daarna een slow run cursus gedaan bij haar. Maar dat was niet in mijn beste tijd laten we maar zeggen. En dan op zaterdagochtend om 8 uur met een groep vrouwen in de natuur gaan lopen is geen goed plan kan ik je vertellen. Soms had ik maar 4 uurtjes op bed gelegen voordat ik in mijn fitnesoutfit aan kwam kakken. Ik ga nu 10 weken 1 op 1 met Carla afspreken. Met als doel een aantal kilometers te kunnen hardlopen en wat meer rust in mijn drukke koppie te krijgen. Doordat ik 's morgens ook gewerkt heb is dit wel een intensieve dag. In de avond ga ik weer naar een meeting. Het is drukker dan de vorige keren. Voor mij een aantal nieuwe gezichten. Maar met ook dezelfde fijne flow. Tijdens mijn share moet ik huilen. Omdat de verhalen die anderen vertellen me met de neus op de feiten drukken dat dit niet iets is wat ik binnen een aantal weken heb gefixt. Mijn lotgenoten ( fellows zoals ze het noemen bij de NA ) hebben zelfs na 7 jaar momenten dat ze zich heel bewust moeten zijn van de verslaving, en dat er nog steeds momenten zijn van drang naar het "goedje". Dat vind ik erg lastig te beseffen. Omdat ik van mezelf weet dat ik nu sterk ben, maar dat dat bij mij ook zo weer om kan slaan. Het zal dus voor de rest van mijn leven een strijd blijven. Al word deze gelukkig wel makkelijker volgens de fellows.
Vrijdag heb ik het jaarlijkse kantooruitje. Voor geen meter zin en over mijn energiepijl maar niet te spreken. Ik hou het vol van 11:00 tot 21:00. Het was de bedoeling dat ik zou blijven slapen in Den Bosch, maar heb een maand geleden de kamer laten annuleren. Tijdens het uitje krijg ik een super berichtje van Sandra. Dat ze trots op me is, dat ik deze strijd aan het voeren ben. De steun die ik van jullie lezers krijg is echt heel fijn. Op onverwachte momenten geeft het me weer een reminder.
Er komt weer een drukke week aan. Zie er enerzijds tegenop maar aan de andere kant helpt het me ook om op andere dingen te focussen. Ik voel me, ondanks de elke keer plotseling opkomende vermoeidheid, toch goed ! Vanavond om 20:00 heb ik al 35 dagen niets gebruikt. Ben daar toch echt wel heel trots op.
Reactie plaatsen
Reacties