Heel veel weekenden in mijn laatste 10 levensjaren zou ik nu pas mijn bed in rollen. Het is nu zondagmorgen 06:15 en ik zit niet brak of naar de klote op de bank. Toch heb ik het gevoel dat het 2 zware weken geweest zijn. Maandag 2 oktober heb ik ondanks dat ik me lichamelijk slecht voel wel een goede dag. Ik start de dag met een fijn gesprek met Miranda. Die wekelijkse gesprekken zijn divers, maar geven me altijd een boost. Het gevoel dat ik er weer tegenaan kan. Daarna heb ik een afspraak bij de mondhygiëniste. Zo lekker, als je het gevoel hebt dat je mond weer als nieuw is. Deze week heb ik door de afspraak met de mondhygiëniste een planningsprobleempje en lukt het me niet naar fysio te gaan. Die sla ik dus deze week over. Begin van de middag heb ik een loopsessie met Carla. En echt, ik snap er geen reet van, maar ondanks dat ik me dus niet lekker voel vind ik dat het lopen echt goed gaat. Ja duh, goed voor een door chemo en drugs gesloopte senior ja. Ik krijg onder het lopen echt ontelbare keren bezoek van een witte vlinder. Al sinds het overlijden van mijn mams zie ik haar in een witte vlinder. En die dag komt er 1 echt overduidelijk naar me toe. Ik zie het als een teken dat ze trots op me is. En ook dat geeft moed. Het kan dan wel bijna 24 jaar geleden zijn dat ze overleed, ik mis nog heel vaak haar goedkeuring, of complimentjes, of steun. maar natuurlijk het meest haar liefde en knuffels. Vandaag voelde ze dat, en wilde mij even extra laten weten dat ze trots op me is.
Woensdag 4 oktober raap ik weer de kleine beetjes energie die ik heb bij elkaar en sleep mezelf naar een meeting. En wederom weet ik binnen een paar minuten waarom ik daar ben. Vreemd om deze gevoelens te hebben bij mensen die ik helemaal niet ken. We hoeven elkaar ook niet te kennen. Dat we allemaal door dezelfde strijd gaan verbind ons echt op een hele aparte manier. Er gebeurd iets op deze meeting. Het is zo'n belangrijk iets , dat ik daar een aparte blog over wil schrijven. Op de terugweg naar huis besluit ik even langs Herma te rijden. Gelukkig is ze nog wakker en drink ik bij Herma mijn voor-het-slapen-gaan theetje. Ik ben er hooguit een uurtje. Maar dat uurtje geeft me ook weer zo'n fijn en warm gevoel. In de auto op weg naar huis weet ik weer waarom ik nooit meer wil zuipen en snuiven. Het leven zonder dat is veel beter te voelen 💖
Donderdag ga ik een hapje eten met Jos. Hij heeft feilloos aangevoeld dat vorig weekend met mijn optreden als waterballet-danseres me niet in de koude kleren is gaan zitten. Hij neemt me even weg uit mijn sleur door naar een restaurant om de hoek te gaan. Vol gegeten, maar vooral lekker gelachen, maakt dat ik de donderdag heel fijn afsluit. Vrijdag ben ik onverwacht vrij en ga ik eindelijk weer naar de kapper. Eigenlijk helemaal geen geld voor, maar de afspraak stond al een tijdje, en ik hoop dat ik weer anders naar mezelf kan kijken in de spiegel wanneer er weer een keer iets met mijn haar is gedaan. In de avond ga ik met mijn meiden naar de film. Het is echt ontzettend lang geleden dat we iets met z'n drietjes hebben gedaan. Ik deed dat ook liever niet omdat die twee elkaar continu in de haren vlogen. En ik natuurlijk veel jaren geen geld had of te moe was dat te doen. Het was een fijne avond, lekker tussen mijn meiden in de film gekeken.
Dat weekend ben ik voornamelijk bezig met het schuren van mijn tuinset. Nondeju wat een ***karwei. Maar het is alles of niets. Als ik het nu niet goed doe, kan ik volgend jaar weer aan de slag. Maar dit is een karwei wat ik eigenlijk nooit meer van plan ben om te gaan doen. Heb overal pijn en mijn nagels lijken wel allemaal afgevreten. Zaterdagavond vraag ik mezelf voor het eerst in lange tijd weer af waar ik het allemaal voor doe. Ben gesloopt van het harde werken vandaag. En dat was natuurlijk altijd een moment om mezelf te belonen. Met D en A de avond in. Of sterker nog, ik was er normaal onder het schuren al mee begonnen. Ik voel me zielig dat ik weer een zaterdag geen plannen heb iets leuks te gaan doen en besluit om 21:00 maar op bed tv te gaan kijken. De zondag is niet heel veel anders. Schuren en beitsen ( wel kroontje op mijn werk, al zeg ik het zelf ) en op tijd naar bed.
Maandag de 9e kom ik hondsberoerd mijn bed uit. Mijn longinhoud is waarschijnlijk slechter dan die van een 80-jarige. Puzzelstukjes vallen wel in elkaar. Ik heb de laatste 2 weken heel veel staan te schuren zonder mondbescherming, en ik ben bang dat er ontzettend veel fijnstof in mijn longen is terecht gekomen. Ik kan amper ademhalen en besluit Carla af te zeggen. Op dat moment was ik nog wel in de veronderstelling dat ik om 12:30 naar de fysio zou gaan. Maar ook deze zeg ik kort van tevoren af. Ik kan me er gewoon niet toe zetten, zo moe ben ik. De afspraak met Miranda is vandaag om 13:30 in plaats van 9 uur 's morgens. Maar ik val dus in slaap op de bank, en loop mijn afspraak met Miran mis. Ik snap ook niet dat ik mijn wekker op de telefoon niet heb gezet. Misschien had ik het idee dat het een powernap zou worden. Maar in plaats daarvan slaap ik bijna 2 uur. Ik schaam me vreselijk doordat ik de afspraak mis loop. Ik gooi dat rot gevoel bovenop de al aanwezige stapel klotegevoel. Want zowel lichamelijk als geestelijk gaat het hem niet meer worden vandaag.
Dinsdag app ik naar mijn werk dat ik thuiswerk. Dat ik me te slecht voel om naar Eindhoven te rijden. Maanden geleden zou dat door alle shit zijn gekomen. Maar nu kan ik niet verklaren waarom ik me zo slecht voel. Het kan toch niet zijn dat dit het gevoel is voor de rest van mijn leven ? Moe, futloos, pijn in spieren en gewrichten. Mijn kortademigheid maakt natuurlijk wel dat ik weer gefocust ben op het moeten stoppen met roken. Daar ben ik al even helemaal niet meer mee bezig in mijn hoofd. Misschien wil het universum dat ik daar wel scherp op ben. Het is natuurlijk ook van de zotte dat ik blijf roken ondanks dat ik zo weinig lucht heb. Wat doet verslaving toch gekke dingen met je. In de avond heb ik weer een fijn videogesprek met Ruud. Ik heb het vaker gemerkt, maar nu heel bewust voel ik dat wanneer ik afleiding heb en het gezellig heb met iemand, ik me lang zo beroerd niet voel. Zit het dan echt tussen mijn oren ? Woensdag rij ik wel naar Eindhoven. Ik haat de rit er naartoe, maar vreemd genoeg vind ik het wel fijn om op kantoor te zijn en een aantal van mijn collega's te zien en te spreken. 's avonds ben ik zo gesloopt dat ik besluit om niet naar de meeting te gaan. Het is in mijn ogen toch een mislukte week qua afspraken op de kalender. Deze kan er ook nog wel bij.
Donderdag werk ik een halve dag thuis. In de middag doe ik een poging te weten te komen wat kleurnummer en naam is van de tegel die ik nodig heb voor de badkamer. Gelukkig helpt de aannemer die de huizen destijds heeft gebouwd me wel in tegenstelling tot die vreselijke *** woningbouwvereniging. In de middag haal ik een doos van de betreffende tegel in Oosterhout. Echter blijkt, wanneer ik de doos naast de muur zet waar ze moeten komen, dat de tegel veel te licht is. Wat een domper. Ik had echt even het gevoel dat het gat op korte termijn dicht zou kunnen en ik een positief vinkje kon afstrepen deze week. Vrijdag moet ik toch naar Fysio, en de bouwmarkt waar ik ze gehaald heb zit op steenworp afstand van de fysio. Ik besluit ze dus de volgende dag pas te gaan ruilen. In de avond kijk ik met Sas "The Shawshank Redemption". Ze heeft hem nog nooit gezien. Voor mij is het 1 van de beste films ooit. En wanneer de film is afgelopen zie ik dat Sas helemaal onder de indruk is van deze film. Raar misschien, maar vind het fijn dat ze die met mij heeft gekeken. En dan in de zin dat wanneer ik er niet meer ben, zij zich altijd zal herinneren dat wij die samen hebben gekeken.
Vrijdag werk ik ook een halve dag thuis. eind van de ochtend ga ik naar Fysio. De trainingssessie met Davey is echt super. Ja ik voel me nog steeds niet heel goed. De vermoeidheid en pijn in heel mijn lijf blijft nadrukkelijk aanwezig. Maar toch laat Davey me 3 kwartier knallen. En elke keer als ik denk dat ik de opdracht niet ga redden, verbaas ik mezelf dat dat wel lukt. Zweet me kapot, en hijg als een malle, maar ik heb de opdrachten wel voltooid. Ik voel het gelukstofje zijn werk doen in mijn koppie. Daarna ga ik de tegels ruilen. Maar helaas was deze tegel de donkerste die ze hebben. Ik zal naar het filiaal in Etten-Leur moeten rijden. Daar hebben ze meer grijze varianten van deze tegel. Als ik thuiskom app ik Jos dat ik toch dat stukje tegel van mijn muur, wat ik aan heb gegeven, mee zal moeten nemen naar de bouwmarkt. Ik moet het of ophalen, of Jos zou het op moeten sturen. We wonen nou ook niet echt bij elkaar om de hoek. Maar wanneer ik zit te roken in de schuur hoor ik iemand mijn tuin in komen en hoor een een mannenstem. Ineens staat Jos daar met een slijptol en een hamer. Hij ziet gelijk dat ik er even helemaal doorheen zit. Ik moet ook binnen een vingerknip huilen en hij geeft me een knuffel. Die had ik dus echt even nodig. Met gemak bezorgt hij mij een stuk van de tegel die ik nodig heb. Daarna drinken en kletsen we nog wat. Net als deze week bij Ruud, merk ik dat dat me dus gelijk in een ander gevoel brengt. Moraal van het verhaal is dus dat ik niet in mezelf moet keren, maar juist met iemand moet gaan praten op de momenten dat ik me zo klote voel als deze week. Dat vind ik dus nog steeds lastig. De rest van de vrijdag is niet zo spannend. Boodschappen doen en een tukkie in de middag. Robbin zal laat zijn die avond en eet ook niet mee. Sas maak ik gelukkig met aardappelpuree met jus, broccoli met kaassaus en een boomstammetje. 'S avonds kijken we weer een film, maar Sas taait halverwege af naar boven. Ik lig er ook weer vroeg in. De avonden zijn echt wel anders zonder borrel. Niet perse leuker, maar het gegeven dat ik morgen niet brak mijn bed uit kom is dat zeker wel !
Zaterdag voel ik me voor het eerst weer iets fitter gelukkig. Ik rij om half 8 ( in de ochtend ja 😀 ) met Robbin naar Etten Leur en we vinden de tegel. Klein detail is dat het exact dezelfde is als die ik in Oosterhout had gekocht en terug gebracht. Alleen leek dat dus een andere kleur door de lichtinval op de badkamer. Ik heb wel heel erg veel geleerd van de badkamer. Boor nooit zonder te checken of er een leiding zit en vergelijk nooit de tegels met zonlicht wanneer de ene rechtop staat en de andere plat ligt. In de middag beits ik voor de laatste keer de krukken. Ik heb nu alles 2 x in de beits gezet. Ik zie er tegenop, maar de was moet nu toch ook echt weggewerkt worden. Het is 19:15 wanneer ik eindelijk op de bank plof. Robbin is al weg naar een feestje en Sas gaat bij Ferry slapen. Daar zit ik dan weer. Weer alleen..... En ondanks dat ik dondersgoed weet dat ik niet alleen ben, is het zaterdag alleen op de bank liggen en tv kijken niet iets wat me energie geeft. Ik merk dat ik er depri van word. En dat ik op zulke momenten echt veel aan coke denk. Dat ik manieren aan het bedenken ben om er aan te komen. Zie je wel dat ik niet alleen ben. Joris zit weer fluitend op mijn rechterschouder. Ik voel me toch zielig ofzo. Het idee dat iedereen een fijne gezellige zaterdagavond heeft en ik de avond voorbij lig te kijken op de bank.
Ik ben een beetje out of order geweest de laatste week. Afspraken gemist of afgezegd. Ik neem me voor om dat positieve aan het stoppen vanaf komende week weer op te pakken. Ik kan alleen woensdag niet naar de meeting omdat er een afspraak met Margo (schoonheidsspecialiste, maar met alleen dat woord zou ik haar tekort doen💖) op de kalender staat. Gootje is ook een soort coach voor mij. Zonder (ver-)oordelen heeft ze mij al wat jaren door issues heen gepraat. Misschien moet ik eens kijken of ik dinsdag of donderdag een meeting in Breda kan pakken. Die zijn wat groter qua bezoekers. En uiteindelijk zal ik daar ook mijn sponsor moeten zoeken denk ik. ( maar daar vertel ik later meer over )
Reactie plaatsen
Reacties