Newrisjuh

Zo vlak voor de kerstdagen laat ik nog even iets van mezelf horen. Het is nodig, maar dat was het een aantal weken geleden ook al. Ik val gelijk met de deur in huis. Ik heb deze week (weer)een terugval gehad. Nu was mijn eerste terugval 2 weken na aanvang van mijn herstel, en die kan ik mezelf nog wel vergeven. Die van afgelopen week is lastiger mee om te gaan. Naast dat ik mezelf een zwakkeling vind, zie ik het toch dat ik weer opnieuw moet starten met stoppen. ( wat een grappige zin in een niet grappig onderwerp) Een aantal dagen geleden zag ik de 100 dagen op de teller. Op die dag had ik op de planning om een blog te schrijven. Ik was zo ontzettend trots op mezelf. Had ik het maar gedaan, dan had ik een houvast en misschien 2 x nagedacht voordat ik afgelopen woensdag voor de bijl ging. 

De titel zegt zoveel meer over mijn persoontje dan dat ik ooit heb beseft. Het slaat ook gelijk op mijn blogs. Ik ben de laatste weken tot de conclusie gekomen dat ik van alles wil, maar er niet aan begin omdat het niet haalbaar is. Neem bijvoorbeeld het feit dat ik wil stoppen met roken, of dat ik een doel heb om 5 km te kunnen hardlopen. Ik zie er als een berg tegenop en print in mijn hoofd dat het me toch nooit gaat lukken. Hetzelfde met deze blogs. In mijn hoofd schrijf ik de mooiste langste en interessantste blogs. Maar ook daar ga ik er dan vanuit dat me dat niet gaat lukken. Dan begint Risjuh er dus gewoon helemaal maar niet aan. Eigenlijk hoop ik, omdat ik het me nu besef, dat ik daar verandering in kan brengen. 

Deze blog had ik dus al een aantal weken geleden moeten schrijven. Maar zoals een verslaafd iemand vaak goed is in het verbergen van dingen, of eromheen te draaien, is mij dat dus ook gelukt. Maar het is ook een kwestie van schaamte en zwakte. Ik merk dat ik er al weken last van heb dat ik er niet eerlijk over ben geweest. Ik was zo trots op mezelf. En jullie waren zo trots op mij !

Heel veel weekenden in mijn laatste 10 levensjaren zou ik nu pas mijn bed in rollen. Het is nu zondagmorgen 06:15 en ik zit niet brak of naar de klote op de bank. Toch heb ik het gevoel dat het 2 zware weken geweest zijn. Maandag 2 oktober heb ik ondanks dat ik me lichamelijk slecht voel wel een goede dag. Ik start de dag met een fijn gesprek met Miranda. Die wekelijkse gesprekken zijn divers, maar geven me altijd een boost. Het gevoel dat ik er weer tegenaan kan. Daarna heb ik een afspraak bij de mondhygiëniste. Zo lekker, als je het gevoel hebt dat je mond weer als nieuw is. Deze week heb ik door de afspraak met de mondhygiëniste een planningsprobleempje en lukt het me niet naar fysio te gaan. Die sla ik dus deze week over. Begin van de middag heb ik een loopsessie met Carla. En echt, ik snap er geen reet van, maar ondanks dat ik me dus niet lekker voel vind ik dat het lopen echt goed gaat. Ja duh, goed voor een door chemo en drugs gesloopte senior ja. Ik krijg onder het lopen echt ontelbare keren bezoek van een witte vlinder. Al sinds het overlijden van mijn mams zie ik haar in een witte vlinder. En die dag komt er  1 echt overduidelijk naar me toe. Ik zie het als een teken dat ze trots op me is. En ook dat geeft moed. Het kan dan wel bijna 24 jaar geleden zijn dat ze overleed, ik mis nog heel vaak haar goedkeuring, of complimentjes, of steun. maar natuurlijk het meest haar liefde en knuffels. Vandaag voelde ze dat, en wilde mij even extra laten weten dat ze trots op me is.

De afgelopen week was weer een drukke week. Naast dat het een fijne week was qua afspraken, was het ook een week met heel veel drang naar D en een iets mindere mate in A. Joris heeft overuren gedraaid mij te overtuigen dat ik best een keer iets mag doen. Hij trekt elke dag wel een paar keer aan mijn oor. Uit de onderzoeken in de verslavingszorg komt ook naar voren dat zo rond de 8 weken de meeste mensen een terugval krijgen. Omdat het ze vrij makkelijk af gaat de weken ervoor. En het "nieuwe" leven niet helemaal nieuw meer is.

In de basisprincipes van de NA leren we dat er een hogere macht is. Er word ook gesproken over God. Maar men mag die hogere macht invullen zoals je dat zelf wilt. Jullie kennen mij een beetje, en weten ook dat ik niets met God heb. Daar ben ik te zwart/wit voor ingesteld. Al begint het soms al her en der een beetje grijs te worden. Nu zie ik in de hogere macht meer het universum. Want ik geloof zeker dat sommige dingen niet voor niets gebeuren. Waarom ben ik ooit een relatie aangegaan met Bas ? Hij was alles behalve het type man waar ik op viel. In mijn ogen was het om de moeder van Robbin en Sacha te worden en op latere termijn hierdoor mede de vechtlust kreeg die ik nodig had. Omdat ik niet wil dat wanneer ik mijn laatste adem uit blaas, zij een memorie aan hun mams hebben die depressief en verslaafd is, en tegen de hele wereld aanschopt. In de basis heb ik echt 2 fijne meiden. En ja, we hebben elkaar over en weer pijn gedaan. Maar nu ik meer met het universum bezig ben, snap ik ook dat zij geworden zijn wie ze zijn mede door mij. Wat ik bedoel te zeggen is dat ik er zeker ook voor gezorgd heb dat ze op te jonge leeftijd teveel zorgen hebben gehad over van alles. Dat ze me meerder keren zijn kwijt geraakt. Veelal in gedachten door angst doordat ik depressief was, maar na de diagnose kanker kwam de werkelijkheid natuurlijk wel dichterbij in hun ogen. Door mijn reis deze laatste 7 weken merk ik heel erg dat ik weer anders naar de meiden kijk. Ik weer veel dichterbij het gevoel van "houden van" kan komen. En niet merendeel blijf hangen in het verdriet wat ze mij hebben aangedaan. Want tenslotte snap ik nu veel beter dat dat een reactie is geweest op wat voor moeder zij hebben. Op de dingen die ik deed, en toen niet in kon zien dat het niet normaal is dat een moeder zich zo gedraagt zoals ik op veel momenten heb gedaan.

Deze foto is nog net genomen in 2012, bij mensen die ik toentertijd als vrienden beschouwde. Met mijn neus in de poedersuiker. Een provocerende foto om naar mensen te sturen die er die avond niet bij konden zijn. Het typische is, dat ik op dat moment nog helemaal geen coke gebruikte. Als ik op het moment van die foto toch eens wist wat voor problemen die zooi mij zou gaan brengen. Toevallig was het ook wel het gezelschap waar ik toen in was waarmee ik de eerste ervaring met coke zou hebben, exact een jaar later op oud en nieuw. Ik zou dus aankomende oud en nieuw mijn 10-jarig coke gebruik jubileum hebben. De gedachte aan het gegeven of ik ooit zou zijn gaan gebruiken wanneer ik deze mensen niet ontmoet had dwarrelt soms wel eens door mijn hoofd. Had ik dan een mooi bedrag op mijn spaar staan nu ? Zou ik er qua huid en energie ook heel anders voor staan ? Het is een koe in zijn kont kijken. Ik kan het verleden niet meer veranderen. Maar gelukkig de toekomst qua drugs en alcohol wel. 

Het is weer even geleden. Naast dat ik het echt druk heb merk ik ook dat ik bloggen uitstel. Alleen maar omdat ik allerlei ideeën heb, maar niet weet hoe ik het moet doen. Ik kom eigenlijk tot de conclusie dat ik dat met alles doe. Uitstellen omdat ik het niet kan of niet weet. Terwijl ik aan de andere kant juist die vrouw wil zijn die alles weet en alles kan. 

Het is al weer een tijdje geleden. Elke dag neem ik mezelf voor om weer wat te schrijven, maar ik ben of te druk of ik ben zo ontzettend moe. Dat laatste begrijp ik dus gewoon niet. Ik zorg al 3,5 week zoveel beter voor mezelf, en het lijkt alsof ik alleen maar meer moe ben. Dat maakt me onrustig. Piekeren is mijn 2e naam, dus dat doe ik ook volop. Wat nou als ik door al het verdoven niet gemerkt heb dat mijn lichaam signalen af heeft gegeven ? Dat er dus gewoon een houseparty aan kankercellen in mijn lijf aan de gang is ? Ik zou nu toch juist zoveel fitter moeten zijn met geen D en geen A en veel vitamines en water drinken ? Deze angst werkt natuurlijk ook niet positief op mijn drang naar D en in mindere mate naar A. Mijn lijf voelt stram. Bijna net zo erg als toen ik met de anti-hormoontherapie bezig was. Ik strompel 's morgens van de trap. In de tijden van gebruik was dat echt helemaal weg.

Hier is Joris, mijn groene monster op mijn schouder. Joris herinnert mij er aan hoe zeer ik DAS nodig heb. In het verleden was me al vaker geadviseerd "mijn" monster een gezicht te geven.  Eerder was dat een grijze smiley met van die punt-tandjes. Maar die had echt een hele negatieve flow. Ik heb hem vervangen door een groen monster. Toen eigenlijk nog zonder gezicht, maar dankzij Miranda heeft Joris nu een gezicht. Ik heb hem zelf uitgekozen uit een rits aan plaatjes van een groen monster. Ik koos voor deze omdat ik denk dat ik op een termijn wel het gesprek aankan met hem.  😊

Ik ben echt wel trots op dat stukje wat ik wel geflikt heb. Ik kan me niet meer herinneren dat ik 14 dagen achter elkaar geen D of A heb gedaan. Maar dat stuk wat niet lukt blijft wel mekkeren in mijn hoofd. Dat is goed, want ik voel dat het me op een dag wel gaat lukken. Van 0 sigaretten naar 3 per dag, oké....., maar ik zit in no time weer op 12 sigaretten per dag. En de bevestiging die mijn lijf geeft dat ik daar mee moet stoppen is groot. Vorige week had ik meer energie, en piepte mijn adem niet meer wanneer ik ging slapen. Nou beide is weer terug bij af. Daarom kruip ik zo mijn bed in en ga ik een uurtje luisteren naar wat Allen Carr mij te melden heeft. Ruud vertelde mij dat een vriend van hem gestopt was door die Carr. En ik herinner mezelf ook dat ik ooit de boodschap wel begreep. Dat ik na een dagcursus Allen Carr 's avonds iemand op een feestje een peuk op zag steken en dacht: "stakker" Maar ergens is er dus iets het linkse oor in en het rechtste oor uit gegaan, want ik ben gewoon al weer jaren dezelfde stakker. Mijn God wat schijt ik van die kut-peuk !

Eindelijk heb ik een fijnere manier gevonden om te kunnen schrijven hoe het met me gaat, en wat ik zoal gedaan heb. De vorige blog op Blogger was echt onhandig, en zodoende ben ik hier terecht gekomen. Een eigen domeinnaam 😍, hoe gaaf is dat ?